Soms is uitstel en afwachten niet goed, dat is een feit.
Maar soms ook juist wel.
Om te rusten, krachten te bundelen en een flinke dosis 'self-reflection' om er dan weer keihard tegenaan te gaan. De wil om beter te worden komt niet zomaar. Slechte herinneringen aan chemo zijn hier mijn bewijs van.
Kaarsjes branden (ik ben niet katholiek, maar het is zo heeeeerlijk rustgevend), positieve mensen om me heen, veel lachen, en écht zien wat mooi is in je eigen kleine universum, dat zijn de ingrediënten voor mij. Ja, dat alles en me realiseren dat er altijd iemand slechter af is dan ik, dus eigenlijk mag ik nergens over klagen ... en ik betrap mezelf erop dat ik dat toch best nog wel vaak doe.
Het is zondag, het miezert en het waait onwijs in het Haagse en het voelt alsof de herfst zijn intrede doet ... Voorheen zou ik hierover geklaagd hebben. En dan denk ik weer aan mijn Oma met de spreuk die wederom zijn plaatsje gevonden heeft in ons nieuwe thuis: "Niet klagen, maar dragen. En bidden om kracht". Vorige week was een geweldig zonnige week, en volgende week zal het ook wel weer mooi zijn.
Ik leef weer. Ik leef vandaag. Ik leef.
Words by Ardens Missus
Artwork by Kawthar Alfarah - Awaiting for the unknown
